تو اره‌ای اونم اوره. منم شمسی‌کوره‌ام لابد دیگه. جمع سه‌تاییمون یه استعارست از همه. بنظر خودمم هست. احساساتی که باهاتون تجربه کردم هموناییه که هر کسی یبار تو زندگیش داشته. لحظه ای که تمام وجودت از خوش‌حالی پر میشه و گریه‌ت میگیره و لحظه ای که از درد نفست بالا نمیاد و حس میکنی که قلبت مچاله شده. بنظرم اینا وجودشون لازمه. واسه تمام ادما. واجب تر هم اینه که اینا رو با یه ادم تجربه کنی. امان از دست این ادما. تمام زندگیم شده اهمیت دادن بهشون. ولی خب انسان ذاتا اجتماعیه و فلان. نمیشه کاریش کرد. ولی من حس میکنم خوش‌شانس بودم. خیلی زیاد. که شماها اره و اوره من بودین. زیباترین آدمایی هستین که میتونم تصور کنم. در یک کلمه بی‌نقص. الانم که بهش فک میکنم قلبم خورد میشه. دقیقا مثل روز اول. زمان هم کمترش نمیکنه. جداشدن ازتون خیلی بی‌رحمانه بود. منم اماده نبودم واسش. ولی سرم اومد. تنها چاره‌ای هم که داشتم کنار اومدن باهاش بود. چون میدونم دیگه مثل قبل نمیشیم. نه من نه شماها. یچیزی درونمون عوض شده. قبلا نوشته بودم حس میکنم یچیزی درونم شکسته. فک کنم الانم به اون ربط داره. الان شدم شمسی‌کوره دل‌شکسته. شماها هم اره و اوره. تا ببینیم عاقبتمون چی میشه.
مطلب قبل را خواندم و کمی از نظر دستور و املا ناامیدم کرد. دقت بیشتری باید داشته باشم. روی انتقال احساسات هم. خیلی خشک و ساده بود.
ملت عشق اسم کتابیه که حتما یک بار شنید (اگه نه، حس حسودی مرا برای این حجم از دور بودن از گیر و دار ها پذیرا باشید.). اول مقاومت شدیدی نشون دادم برای خوندنش. ولی یه بار سفر بودیم و توی کتابخونه صاحاب‌خانه پیداش کردم و ورداشتم و خوندم. زیاد خوشم نیومد ولی خب جالب بود. مخصوصا ۴۰تا قانونی که داشت. به سرم زد منم چله نشینی کنم و هرروز و به‌ترتیب یکی از قانوناش رو بخونم و بهش فکر کنم. تا روز هشتم رفتم البته ولی بعد کنار گذاشتم. دلیلش هم برمیگرده به اینکه در انجام دادن یک کار به طور پیوسته ناتوانم. اینجا هم اومدم تا محک بزنم خودمو و ببینم که میتونم یا نه. البته که تا الان توی بیشتر اوقات نشون دادم که نخیر بنده نمیتونم یک کار واحد رو مداوم انجام بدم. همه اینا قصه بود که اگه اینجا یکی از قانونای ملت عشق رو دیدید، وحشت نکنید.
سلام.
خب من اینجام به چند دلیل. یک اینکه خیلی از اطرافیانم وبلاگ دارند و می‌نویسند. ولی من ترجیح دادم که ناشناس بمونم بخاطر مسائل شخصی(خجل بودن). توی دهه دوم زندگی‌ام و امسال هم میتونه سال مهم و تاثیرگذاری باشه واسم. میخوام حرفام و احساساتم یک جایی جمع باشه. به گمانم خوندنشون بعد از چند سال خیلی کیف میده. به علت فشار هایی که امسال قراره متحمل بشم خیلی وضعیت روحی باثباتی نخواهم داشت. که خب بگذرید ازشون و فک کنید در واقعیت آدم باکیفیت‌تری ام.